Hidden paradise

Vanochtend afscheid genomen van een groep reizigers waarmee we de afgelopen 3 dagen mee hebben opgetrokken. Zij gingen verder naar baños, waar we ze zondag weer meeten. Dus het was voor vandaag Iris, ik en de gids. Eenmaal de lodge uitgelopen, liepen we een stukje langs de snelweg, waarna we vervolgens de bosjes in doken. Dat je ook bij jezelf denkt, wtf is dit een ingang van een pad, dat was het dus. Al meteen stuitten we op 2 groene kleine papagaaien en een specht! Heel leuk om te zien! Daarna werd het pad steeds dichter en moest de gids een weg banen door het regenwoud om ons Europese meisjes te beschermen tegen de insecten. Opeens begon de gids te rennen en blaadjes opzij te schuiven en verwilderd kwam hij terug met een dichte hand. Hij had namelijk een giftig kikkertje gevonden voor ons! Maar weinig mensen zien zo'n kikker, dus hij was blij dat die er 1 had gevangen. De bovenkant was rood en de onderkant vol met felblauwe kronkels en het rode gedeelte was giftig. Daarna liepen we weer verder over inmens grote bladeren, door de modder, langs de afgrond, door spinnenwebben en door rivieren.

Ondertussen zagen we nog een paar aapjes, mantra's en vlinders en legde de gids uit over verschillende geneeskundige planten. Het tweede gedeelte van de dag begon hetzelfde als het eerste gedeelte, maar al snel kwamen we erachter dat het verre van het eerste gedeelte was! En man man man wat was het VET! We liepen via een rivier naar beneden wat al ongelofelijk mooi was! Het leek net de droomvlucht (zonder elfjes), de schuine rotsen zorgden voor mooie kleine watervallen met daaronder een soort privé strandjes! Na een tijdje kwamen we aan bij een t-splitsing waarbij allebei de wegen dood liepen... Dachten we..... We liepen de eerst grot in links, waar onze gids een deuntje fluitte, waarop vervolgens 10 tallen vleermuizen te voorschijn kwamen!! Wauw, ze raakten zelfs bijna ons hoofd! Daarna liepen we de grot weer uit en namen we de andere weg van de t-splitsing. Daar was een kleine waterval, dat zijn weg vond tussen grote rotsen en verder was er niks... Er verscheen een groot vraagteken boven m'n hoofd over welke kant we nou op zouden gaan. Juist ja, naar boven dus! Met onze voeten aan de ene kant van de rotsen en ons lichaam aan de andere kant klommen we voetje voor voetje naar boven door ons zelf klem te zetten tegen de rotsen. Nou ik kan je vertellen dat dit zeker een hoge moeilijkheidsgraad had! 1 : alle rotsen waren nat, dus grip was op zich ver te zoeken. 2 : er waren nergens kabels, netten of uitstekende dingen waar aan je je vast kon houden, dus als je weg gleed, nouja jammer dan! En 3 : op sommige stukken was het pikdonker en moest je tasten naar goede staanplekken, waar je ipv staanplekken soms vleermuisjes te pakken had! Maar ahhhhh het zo vet en alles was zo mooi!! Kippenvel!! En het mooie was dat toen we eenmaal boven waren, we, jawel, weer naast de snelweg stonden...