Life in Ecuador

Zo het werd wel weer eens tijd om een verhaaltje op de mail te knallen over het leven in Ecuador.

Maandag voor het eerst begonnen met de Spaanse taalcursus en m'n stage. De taalcursus was natuurlijk weer even wennen, want zo vaak praat ik geen Spaans, maar na een tijdje kregen we de smaak te pakken. Met 'we' bedoel ik mijn Oostenrijkse klasgenote Clara. We hebben de afgelopen week elke dag met z'n tweetjes les gehad en het was echt leuk. Af en toe gooiden we wat Italiaanse woorden er doorheen, probeerden we stuntelend uit te leggen wat we die dag ervoor gedaan hadden en won Clara op 2 punten na van me met Spaans scrabble. Op donderdag hadden we in de ochtend een tripje naar La Ronda, de oudste straat van Quito in het historisch centrum. Het was een ongelofelijk leuk straatje met allerlei kunstzinnige activiteiten. Zo zijn we bijvoorbeeld bij een kunstenaar geweest die ouderwetse sloten maakt en allerlei dingen uit hout. Uiteraard verstonden we allemaal niks van wat deze man vertelde, want ja wat wil je met 3 lessen Spaans, maar het was leuk om te zien. Daarna zijn we nog langs wat andere kunstenaars geweest en langs een chocoladefabriekje. Hier werd ons verteld hoe chocolade wordt gemaakt en mochten we ook cacaobonen proeven die net uit de plant kwamen, heel zoet! En uiteraard lekkere bonbonnetjes geproefd. (Dat is goed voor m'n bolle koppie) Ons ochtend tripje eindigde bij een zeepfabriek. Tot mijn grote verbazing sprak de vrouw Nederlands en ze was zo blij dat ze een Nederlands iemand zag, dat ze meteen m'n nummer en m'n e-mail wilden hebben om samen Nederlands te praten..... Okeeeeeeee...
In de middag stond er ook een tour gepland. We gingen het historisch centrum opnieuw in en de eerste stop was bij een kathedraal. Ondanks mijn kleine interesse in kathedralen, was ik van deze kathedraal toch wel onder de indruk. In het bouwwerk zaten namelijk alle dieren die typische Ecuadoriaans zijn verwerkt, zoals de reuzen schildpad, jan-van-gent, leguanen en noem het maar op. Van binnen was het heel ruim en er zaten overal verborgen gangen. We zijn helemaal naar de top geklommen via een iets dat je niet eens een trap kan noemen, zo klein was het. Er zaten nog net leuningen aan maar daarmee is alles ook wel gezegd. Dus iedereen was zeker weer blij toen die weer beneden was! Die avond besloten we in het oude centrum te blijven en een hapje te eten. Hadden we deze gedachte maar nooit gehad... Het was namelijk het slechtste restaurant waarin ik ooit heb gegeten, en daarmee bedoel ik ook dat serieus alles slecht was. Allereerst duurde het 30 min voordat we geholpen werden, nadat de bestelling was opgenomen kwam eerst het hoofdgerecht van 1 iemand. Toen diegene zijn gerecht op had, kreeg hij ook zijn drankje, de rest had nog steeds niks. Toen kwamen de hoofdgerechten van de rest en alles was koud, dus weer teruggestuurd en weer was het lauw. Tegelijkertijd kwamen de toetjes al, maar de tafel was zo klein dat het er niet bij pasten. Toen we de toetjes op hadden kwamen de drankjes, de achtergrondmuziek leek op een kat die vast zat in de wasdroger en bij het afrekenen werd ons ook nog even verteld dat we 2$ fooi PER persoon moesten betalen! Dus 1 tip voor de mensen die in La Ronda willen gaan eten.... Doe het niet...

Die dag ervoor ben ik met 2 andere meisjes naar de ambassade geweest om m'n visum te laten bevestigen. Na een nummertje gekregen te hebben, konden we plaats nemen. Wij hadden nummer 113, 114 en 115 en ze waren bij 61, maar he goede hoop en hopen dat het snel zou gaan. Nou helaas we hebben er 3,5 uur gezeten. Je mocht er niet eten en er was geen toilet. Welcome to South America! Uiteraard stonden we na 2 min buiten nadat we eenmaal aan de beurt waren. Tijdens het wachten zag ik al iemand vanuit m'n ooghoek naar me staren en na een tijdje kwam het dichterbij. Het kleine meisje kroop onder m'n stoel, pakte m'n net gekochte flesje water en ging er mee aan de wandel. Ik natuurlijk achter het meisje aan maar het flesje was met geen man en macht uit der handen te krijgen. Maaaar ik laat me m'n flesje water niet zomaar afpakken en na een goede afleidingspoging liet ze het flesje los. Inmiddels waren alle hoofden in de wachtzaal omgedraaid om te zien waarom ik precies achter het meisje aan liep. Helaas liet ze zich niet zomaar afschepen en probeerde ze het flesje weer terug te stelen, maar het is d'r niet gelukt. Dus dat was ook een mooi avontuur.

M'n stage was in het begin van de week even zoeken aangezien m'n begeleider ontslagen werd, hij paste niet in de groep, wat ik op zich wel begrijp. Maar goed ik moest dus weer aan m'n school uitleggen dat ik weer een ander begeleider had, de 3e in 2 weken. Dus het was even zoeken wie mij nu precies zou gaan begeleiden en wat ik precies ging doen binnen het bedrijf naast mijn normale schoolopdracht. Na een tijdje heb ik maar besloten zelf het heft in handen te nemen en dat pakte goed uit want ik weet nu tenminste wat ik moet doen en ik kan ze nu ook helpen. Maar het is nog steeds echt m'n droombaan. Als ik Ecuador mee zou kunnen nemen naar Nederland zou dat echt perfect zijn. Al m'n vrienden en familie in dit land met deze baan, ja dat zou perfect zijn, maar helaas.

Verder heb ik deze hele week opgetrokken met een Nederlands jong stel en het Oostenrijkse meisje uit m'n klas. Ze zijn vandaag helaas vertrokken voor een weekje ergens anders, omdat ze de discover Ecuador tour doen waarbij de Spaans leert en rond reist. Maar ze komen gelukkig zaterdag weer terug voor een paar daagjes, dus het was nog geen echt afscheid.

Toennnn gister heb ik dus, jullie zullen het niet geloven, paard gereden in de bergen. Ik ging met een meisje op pad naar de Pinchinca berg, waar je dus over heel Quito uit kunt kijken en het meisje was zo gek van paarden dat ik het sneu vond niet te gaan paard rijden. Dus ik mezelf in zo'n zadel gehesen en ja hoor daar gingen we. Ik heb geloof ik alleen maar de kont van het paard voor me gezien, want erg relaxed zitten is het niet op zo'n beest in de bergen. Over zitten gesproken, nu de dag erna is het ook niet heel fijn om te zitten, want ik heb aardig wat blauwe plekken door het zadel haha. Maar goed dat andere meisje helemaal gelukkig dus toch een goede daad verricht, maar mijn prins hoeft niet aan te komen op een paard dat is 1 ding wat zeker is!
Daarna besloten we de berg te gaan beklimmen. We begonnen al op 4000 meter dus het werd een aardige klim, maar het uitzicht was adembenemend. Aan de ene kant zag je de ongelofelijk grote stad Quito liggen en aan de andere kant het ruige berglandschap en verschillende vulkanen. Helaas merk ik wel veel van de hoogte hier en heb je weinig adem en veel hoofdpijn, dus ik hoop dat dat na een tijdje wel weg gaat!

Voor deze week staan m'n laatste lessen Spaans gepland en verder zie ik wel wat er weer gaat gebeuren! Ik kan in ieder geval niet wachten om langs alle projecten te gaan en al mis ik iedereen wel al, ben ik toch diepgelukkig met m'n keuze voor Ecuador, want het is echt een magisch land!!

Dikke kus!